"KATOTOHANANG HINDI MAITATAGO"

Sa pagbilang ko ng Isa, Dalawa, Tatlo,

Laging may karampatang pagkanibugho.

Noong una pa lamang ay nasaktan na ako,

Pakinggan ang aking pagsasalaysay rito.

Hindi ko na matiyak ang petsa kung kailan,

Noong una akong nagpaalam sayo tungkol saan? Saan?

Sa pagmamahal na aking nararamdaman,

Sa pagmamahal na hindi ko itinago magpakailanman,

Sa pagmamahal na sa iyo ko lamang inilaan.

Ngunit natural lamang hindi ba?

Hindi sa lahat ng panahon masusunod ang ating gusto,

Hindi sa lahat ng panahon pwedeng maayon sa kung ano ang ating ginusto,

Dahil minsan, may mga bagay-bagay na magdadala sa atin sa ating pagkatuto.

Oo, natuto ako.

Sa aking mga pagkakamali,

Biglaang lumabas sa aking mga labi at nasambit ko ang mga katagang

"ITIGIL MO NA ITO!"

Isa sa mga kahibangang halos ihatid na ako sa umpisa,

Sa umpisa ng sukdulang pagka-alipin sa mga pagsubok na naranasan ko.

Gusto kong mapag-isa,

Ayoko ng kasama.

Ako marahil nanghihina na.

Ni hindi ko nga napansin na ako'y nanlalamig na pala,

Baka dahil isa ito sa dahilan ng aking pagka-dapa?

At hindi agad nakabangon sa aking pagkakalata.

OO! IKAW NGA!

Ikaw ang tinutukoy ko sa aking piyesa.

Hindi man literal pero ang dahilan ay sa iyong desisyon nagmula.

Pinagmulan ng pananaw ko sa pagbabago ng pag-ibig na kanilang tinatawag.

Dahil mula noon,

Ang aking pagkagalak ay napalitan ng pagtatago, pananahimik at pananatili sa isang sulok

At hinayaang lamunin ako ng likidong lumalabas sa aking mga mata'y pumapatak.

Ilang buwan din yun kung aking bibilangin.

At sa bawat pagdaan ng araw na ika'y aking makitang kasama siya ay may halong kurot sa damdamin.

Totoo pala ang tinatawag nilang tuyo ng damdamin.

Oo, halos matuyuan na ako ng puso noon.

Ni hindi ko na nga kayang sumunod sa utos sa tuwing ako'y pabibilhin.

Kahit paghawak ng manibela ayaw ko ng gawin.

Palibhasa'y takot ako sa dilim.

Na sa sobrang liwanag, kasama ng nilamon ang aking damdamin.

At kahit pa anong ipikit ko sa mga mata ko, ika'y nakikita pa rin.

Ugghhh! Sumasabay pa ang diablong animo'y may dala-dalang gariton

Lulan ang isang batang iyakin.

Halos itulak na ako sa maningning at mapang-akit na galamay ng maling gawain.

Mabuti nalang at ako'y naisipan nilang dalawin,

Hanggang sa ako'y nahimasmasan sa aking pagkalasing,

At sa kamay ng diablo ako ay bawiin.

Sa pagpapatuloy ng aking mga pagbibilang,

Kalakip na rito ang mga pagpapanata,

Paghingi ng tawad sa aking mga nagawang pagkakasala.

Unti-unti ring nanumbalik ang aking tibay at sigla,

Sa aking mga pagtupad ako'y nakapagpapatuloy pa.

At hindi ko ulit namalayan, ang pagmamahal ko sa iyo ay bumabalik na.

Hindi talaga ako mahilig magtanong,

Kaya nga nagtatakaka ako kung paano aking labi nagpasya,

Ilabas at ilathala ang mga tanong na "BAKIT NGA BA?"

Muli tumulo ang aking mga luha.

Kapalit nito ang mga sagot na hindi ko inakala.

At pumasok rin sa isip ko na,

"OO NGA, KAYTAGAL KO RIN PALANG NAWALA."

Daig ko pa ang inosente sa bawat linya na ating dinaraanan.

Punas pasimple rin ang aking patagong ginagawa,

Habang sinasalubong ang ilaw ng tadhana.

Teka nga, TADHANA nga ba na magkasama tayo noong gabing iyon?

O marahil ay sinadya?

Sinadyang pumunta't bumalik lulan ng dalawang gulong na bisikletang di-makina.

Dumaan ang ilang sandali, araw at gabi, tayo'y nagtagpo muli.

Ngunit atensiyon ng iba ating napukaw na para bang may ginagawang mali.

Hanggang dumating sa punto na ika'y aking tanungin,

"KAYA MO BA?"

Hindi mo ako sinagot bagkus tumalikod palayo sa akin.

Noong mga panahong iyon, hindi ko alam kung ano ang aking gagawin.

Tahimik, tulala, at umiiyak ng palihim.

Hindi ko alam kung bakit, ngunit daig ko pa ang pumasan ng buong daigdig.

Siguro nga talaga noong mga oras na iyon, hindi pa rin kumukupas, nararamdaman sayo ng aking wasak na damdamin.

At sa hindi inaasahang pagkakataon,

Ngunit di naman kaila na tayo ay magkasama sa yaong panahon.

Oo, alam kong ika'y nagpapatulong lamang sa iyong mga gawain noon.

Ngunit ang hindi ko alam ay kung paano ang labi ko ay naidampi sa'yo,

At nabigkas ang mga katagang "IKA'Y MAHAL KO".

Bagaman mali, ngunit kung ating susumahin ay tama naman,

Tama ang nararamdaman ko para sa iyo.

Walang dudang noong araw na iyon, ako ay handa ng humarap sa iyo.

Hindi bilang kaibigan kundi higit pa nga dito.

Handa ko na ring harapin ang hamon ng mga mapang-usig na nakapalibot.

Sa harapan ko man ay kumatok ang takot,

Hindi pa rin ako dito tatalikod.

Bagkus, tatanggapin ko ang anumang sa akin ipatong.

Gaano man kabigat ito, papasanin ko ng may lugod.

Dahil ang pagmamahal ko sa iyo, walang pinipiling pagkakataon o anumang panahon.

Dahil itong nararamdaman ko para sa iyo, ay hindi tulad ng bagyo,

Na darating o aalis kung kailan nya man.

Kundi tulad ng isang ibong malaya,

Na hindi pumipili kung alam niyang siya'y masisilo.

Minsan din dumarating yung mga oras na tayo ay hindi nagkakaintindihan.

Parang aso't pusa kung tawagin nga naman.

Mga senaryong sa akin nagpapahina at nag-aalis ng kapanatagan.

Nagdadala ng takot at pag-iisip na baka ikaw sa aking pagkurap ay biglang mawala.

Napakahirap ng mga ganoong pagtatala.

Minsan nga mas gusto ko nalang maupo at hindi na magsalita.

Ngunit kung bagabagin ako ng aking puso ay mas masakit pa pala.

Mas masakit pala na hindi ka kibuin ng taong sa iyo'y nagpapasaya.

Saan ako lulugar?

Ah, alam ko na.

Ipipikit ko nalang ang aking mga mata at ako ay tatawag sa Kaniya ng,

"AMA, KAYO NA PO ANG BAHALA."

Kasi nga naman, KUNG TAYO, TAYO TALAGA.

Pero heto ako, tayo, ako'y magtatanong muli.

Meron nga bang TAYO?

Naalala ko,

"OO NGA PALA, NAG-AAMBISYON LAMANG AKO."

Oo, ambisyon lamang, sa paningin ko, nila at ng kahit na sino.

Ni hindi mo man nga maiisip na siya sa akin ay magkakagusto.

Isang tanong para sa isang sagot na kailangang masagot lamang ng OO.

Dahil kung HINDI, baka ito'y ikabaliw ko.

Pagkabaliw na simula pa lamang noong una kitang makita ay hindi ko na maipagkakaila.

Pagkabaliw na marahil ay hindi mo inaakala.

Pero heto ako ngayon, takot na takot na ika'y mawala.

Pero sa aking pagkabalisa, hindi naman nawawala ang aking tiwala na aking ipinagkatiwalang pinaniniwalaan kong hindi niya ipagkakatiwala sa iba.

Dahil kung ating iisipin,

Hindi ko lubos maisip na maiisipan niyang ako ay mahalin.

Kaya naman ngayon, kontento na ako na siya ang magiging sandalan ko, at katuwang sa binubuong pangarap sa buhay ko.

Oo, kasama na siya sa mga pangarap ko.

Kumbaga sabihin na nating magiging katuwang sa pang-habambuhay na paglalakbay dito sa mundo.

Kahit gaano pa man kahirap ang aming estado,

NGAYON, BUKAS, kahit gaano pa ito ka-komplikado,

Basta MAHAL NA MAHAL KO SIYA, yan lang ang masasabi ko.

Isang bagay lang naman ang nais ko.

Yun ay ang manindigan siya at mangako.

Mahirap paniwalaan lalo na kung alam mong wala kang aasahan.

Ang kaso lang, wala naman akong magagawa, siya ay aking mahal.

Isang sabi niya nga lang, mga tuhod ko agad naniningalgal.

Oo, takot ako. TAKOT NA TAKOT NA TAKOT na siya ay mawala sa piling ko.

Minsan nga kapag umaalis siya, bigla nalang nagbabago pakiramdam ko.

Yung tipong para bang bigla nalang siyang mawala kapag kumurap ako.

Hindi tila isang bulalakaw, kundi isang tungkulin na sa isang pagkakamali mo lang ay pwedeng mawala sa iyo.

Away-bati, away- bati, yan lagi ang aming senaryo.

Wala nga atang araw ng hindi nangyayari ang mga ito.

Kung bibilangin mo sa pitong araw ay meron kaming WALO.

Pero siyempre kapag dumarating ang mga pagkakataong ganito, ako agad ang dumidistansiya ng anggulo.

At sa tuwing kami ay may tampo, sumasama ang pakiramdam ko.

Idagdag pa natin diyan ang lumbay kapag siya ay wala sa paningin ko.

Dala na nga lang siguro ito ng pagiging seloso.

Na kahit anong mga bagay na lamang ay napapansin ko.

Hindi ko alam pero ngayon lang ako nagmahal ng ganito.

Marahil ramdam ko na sa hinaharap talaga ay SIYA at AKO.

At sa paglipas ng taon, ibat-ibang bagay nanaman ang pumapasok sa aking isip.

Ngunit ang lumbay na aking nadarama ay linalabanan kong pilit,

Kahit ang tukso sa akin pilit na lumalapit, walang dahilan para ako dito maakit.

Bakit? Isa lamang ang ibig sabihin niyan, malakas ang pananampalataya kong siya, aking makakamit.

Hanggang sa dumating ang oras na siya sa wakas ay handa na rin.

PS. Ang piyesang ito ay ginawa po ng taong matagal nang nagmamahal sa akin. :) 

-Jin